EYLÜL…

“Eli kalem tutan” herkesin yolu dönüp dolaşıp Eylül’ün bahçesinden geçer.

Bu yüzden Eylül’ü yazmak adettendir…

Lakin neyini yazacaksın? ‘Bitenin başlayana dokunduğu yer’ olan Eylül’e dair yazılmamış ne kaldı ki…

Eylül şu, Eylül bu!

Hüzün, keder, günbatımı, insanın içini titreten rüzgâr… Hazan… Ağaç, renk…

Eylül’ü anlatmaya bunlar yeter mi?

Hayır!

Yetmez.

Değil mi ki manzara bir ruh halidir, o zaman manzaraya “içeriden” bakalım:

“İşte, artık ne bir çiçek, ne bir koku kalmış… Artık tahammül bile kalmamış, hepsi çürümüş, önceden yağmur yağsa kayıtsız kalırlardı. Belki daha bir canlılık, daha bir hayat gelirdi. Şimdi… Şimdi işte yağmur, işte kış hepsini çürütüyor, her şey, çürüyor, her şey… Evet, her şey çürüyor, her şey… İnsanlar da çürümeyecekler mi?”

Elbette.

Keşke sadece bedenler çürüseydi.

Ruhlar da çürüdü.

“…Ot toplamak için köye gitti. Yanında çuvalları bağlamak için çuvaldızdan başka hiçbir şeyi yoktu. O fakir bir insandı, çok çalışkandı. Masum bir insandı.

Öncelikle Allah’a yalvarıyoruz. Dünyaya zalimleri göndermekten vazgeç, içi temiz insan gönder!

Bugün bir hayvan çukura düştüğünde itfaiye çağırıp o hayvanı kurtarıyorlar, kardeşimi helikopterden atıp öldürdüler… Kardeşime zulmettiler.

O şehit oldu.

Allah bu vahşeti kabul etmesin!

Bütün insanlığa sesleniyoruz; kardeşime yapılan zulüm kimseye yapılmasın, Allah bu vahşeti kabul etmesin…”

Bu sözler, Van Çatak’ta helikopterden atılan ve iki gün önce ölen Servet Turgut’un kardeşi Naif Turgut’a ait…

Peki, bu münferit bir olay mı?

"17 yaşındayken babamı gömen imamı buldum. İddiaları anlattım. Cesedi hatırlayıp hatırlamadığını sordum. 'Helikopterden atılmış' dedi, cesedi bana kırılan bir cam bardağın tüm parçaları gibi bir cenaze olarak anlattı. Tüm kemikleri kırıkmış…”

Bu sözler, Berfin Ertürk'e ait.

“Anlatımına göre, 1989'da, Cizre'de Ertürk henüz bebekken, evlerine özel tim geliyor. İfadesi alınıp, bırakılacağı söylenen babası götürülüyor. Ancak babası dönmüyor bir daha. Karakol, "Haberinin olmadığını" söylüyor. Dört gün sonra, belediye hoparlöründen, "Mehmet Ertürk'ün yakınlarının Şırnak Belediyesi'ne gelmesi gerektiği" anonsu yapılıyor. Ertürk'ün annesi, belediyeye gittiğinde, kocasının kimsesizler mezarlığına gömüldüğünü öğreniyor. Köylüler, çok sonra, Cudi Dağı'na helikopterle atıldığını anlatıyorlar.”

Allah bu zulmü kabul eder mi?

Buna da “içeriden” bakın!

Vicdana, iyiliğe, adalete, medeniyete ve kutsal kitaplarda yazılanlara göre etmez.

Ya Allah’ın yeryüzündeki temsilcileri olduğunu iddia edenlere göre?

Bakalım.

" Fakirler cennette, şehit mertebesine yakın yedi kat yüksekte olacaklar. Belki de biz onları kıskanacağız…” Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş…

Bu sözlere Darwin’den mülhem:

“Seni cennet vaadiyle kandırıp fakirliğe mahkûm edenlerin hayatlarına bir bak, bu dünya'da cenneti yaşadıklarını göreceksin” demek boşuna.

Hatta lüks!

Lüzumsuz…

Bir kez daha “sözün bittiği yer” de demeyelim; çünkü demenin hükmünün kalmadığı aşikâr!

Bu bir çürüme…

Nasıl demiştik yukarıda:

… Evet, her şey çürüyor, her şey… İnsanlar da çürümeyecekler mi?”

Bunlar çürümeyecek.

Eminim bunları toprak da kabul etmeyecek.

İki dünyada da yerleri yok bunların.

Hatta Araf da bile…

Pazar’ınızı mahvetmek pahasına bir üçüncüyü de ekleyeyim.

Manzara tam olsun.

“Bilelim ki, salgınla mücadele sürecinde, devletimiz, HALKININ SAĞLIĞI KADAR, ULUSAL ÇIKARLARINI DA korumaktadır. Çünkü salgın hayatın her alanını kapsıyor…”

Bu sefilliği açıklayacak kelimeler bende yok!

Şu var ki:

Rezil bir düzende suçları ve günahları gizlemeyi amaçlayan, zalimleri cezasızlık zırhına büründüren başka bir kelime de yok…

Dostlarım,

Böyle giderse, taşına-toprağına, havasına- suyuna, ağacına… Kurduna, kuşuna, ormanına ve elbette birbirimize sarılacağımız bir ülkemiz, gurur duyacağımız bir tarihimiz, gözlerimiz nemlenmeden, gülümseyerek, sevgiyle bakacağımız bir denizimiz olmayacak.

Zira bu suskunluktan geriye sadece, çıplak bir bozkır kalacak…

Hülasa:

Eric Maria Remargue’nin dediği gibi:

“Binlerce senenin medeniyeti, bu kan sellerinin akmasına mani olamadıktan, bu yüz binlerce işkence zindanını kapatamadıktan sonra, bütün yazılanlar, hepsi boş, hepsi yalan olsa gerek…”

Güya Eylül’ü yazacaktık.

Eylül:

“…En güzel hikâyeyi kendisine anlatacak bir Eylül kalmış gibi, en ağır hikâyeyi dinlemek Eylül’ün sırtına kalmış gibi…”

Saf hüzün, saf keder…